آفتاب بافق؛ زینب کبری (س) دختر حضرت امیر مومنان (ع) و فاطمه زهرا (س) ، از زنان فاضله ، عالمه ، شجاع ، با استقامت و صبور تاریخ است .

 مقام و منزلت و جلالت آن بانو بیش از آن است که حقیقت آن را به رشته تحریر در آورد .

 در شخصیت ایشان همین قدر بس است که حضرت ابی عبدالله ، امام حسین (ع) سرپرستی اهل بیتش ، حفظ و نگهداری مقام ولایت کبری ، امام سجاد (ع) را که در آن وقت بیمار بود به او واگذار نمود .

آن علیا مخدره با آن روح قوی ، شهامت و متانتی که دارا بود ، توانست آن امانت بزرگ را در آن شرایط سخت و سنگین اسارت به درستی و شایستگی به منزل برساند .

 بارزترین خدمت و فداکاری حضرت زینب (س) باعث شد تا لقب ((قهرمان کربلا )) را بگیرد . همان پاسداری از فرهنگ عاشورا بود که با قدرت و جرات پیام خون امام حسین (ع) را در ضمن خطبه هایش به جهانیان رساند . پیامبر خدا (ص) این بانوی بزرگ را هم ردیف برادرانش (امام حسن(ع) و امام حسین (ع) ) قرار داده است تا جایی که فرموده است : هر کس بر مصیبت های این دختر گریه کند ، همانند کسی است که بر برادرانش ، حسن و حسین(ع) گریه کرده است . حضرت زینب (س) بالاترین مرتبه رضا ، تسلیم و صبر را داشت .

این بانوی قهرمان با کمال بردباری و متانت فشار های روزگار را تحمل نمود . حدیث ام ایمن را به امام زین العابدین (ع) خواند و آن حضرت را دلداری داد . آنگاه که به قتله گاه آمد و بدن پاره پاره ی برادر را پیدا کرد و دست های خود را زیر بدن برادر انداخت ، سر به سوی آسمان نمود و گفت : پروردگارا این قربانی را از آل پیامبر قبول بفرما.

محمد علی احمد مصری از نویسندگان اهل تسنن در رساله ی خود می نویسد، بانو زینب از بزرگوارترین اهل بیت حسبا و والاترین آنها نصبا بود، برگزیده ی زنان طاهر و پاکیزه و از نیکو ترین آنها بود ، و از فرزانه های روزگار بود، که در شجاعت از سوارکاران پیشی گرفت، و کالای خود را در طول زندگی تقوای الهی انتخاب نمود، با زبانی که دائم به یاد خدا مرطوب بود بر ظالمین لعن و آنها را تضعیف می نمود و برای اهل حق یاور و معین بود .

خواهر امام حسن و امام حسین (ع)، دختر زهرا (س) بود و خداوند او را بر زنان جهانیان برگزید .

فرید وجدی از نویسندگان متعصب و مشهور سنی در دائره المعارف ذیل لغت زین می نویسد: زینب دختر علی ابن ابی طالب(ع) از زنان فاضله ی روزگار و عقیله ی جلیله ی بنی هاشم بود که با برادرش حسین ابن علی(ع) در واقعه ی کربلا حضور داشت، و چون حسین(ع) شهید شد او پیشوای بازماندگان از زنان و کودکان بود.

حضرت آیت الله میرزا احمد سیبویه  ساکن تهران از شیخ حسین سامرایی که از اتقیاء اهل منبر در عراق بود نقل فرمودند: زمانی که در سامرا مشرف بودم، عصر روز جمعه ای به سرداب رفتم، غیر از من کسی نبود و حالی پیدا کردم و متوجه مقام صاحب الامر (عج) شدم در آن حال صدایی از پشت سر شنیدم که به فارسی فرمود : به شیعیان و دوستان ما بگوئید که خدا را به حق عمه ام حضرت زینب (س) قسم دهند که فرج مرا نزدیک گرداند .

شبلنجی شافعی در نور الابصار از شیخ عبد الرحمان اجهوری مصری (که هردو از علمای سنی می باشند ) در کتاب مشارق الانوار نقل می کند که: در سال 1170 هجری قمری گرفتاری شدیدی برایم پدید آمد، قصیده ای در مدح حضرت زینب سرودم و به آن مخدره متوسل شدم، خداوند به برکت آن بانوی بزرگ مرا از آن بلیه ی سخت نجات داد.  

گردآورنده: حجت الاسلام علی اکبر واعظی