به قلم: سیده اسماء حسینی مبارکه

آفتاب بافق؛ دلت از درد خودت گرفته، میخواهی خلوتی برگزینی و دقایقی تنها باشی  و به خودت فکر کنی

….. و البته این تنهایی بی نهایت شلوغ است، چون گوشی همراهت ، همراه توست.

روشنش میکنی تا دقایقی چند از این حسِ دوست نداشتنی دور باشی و به فراموشی بسپاری غم خود را.

اما… چشمت می افتد به عکس دختر هفت ساله ای که پیدایش نیست، خبرهای داغ ، تیتر های پر حرارت و حسی که تو را تا اخر تلخ این ماجرا میکشاند  و گم میکنی شادیت را در پسِ این گمشدگی.

چند روز بعد … و باز همان فضای مجازی…” بنیتای ۸ ماهه دزدیده شد”

تیتری دیگر ،عکسی دیگر، و پایان تلخی دیگر

بله دستاورد این سالها برای ما شده اندوهنامه ای بزرگ .

بگذریم از صفحات قلابی و کلاهبرداری ها و سرک کشیدن در زندگی ها

بگذریم از ابرو بری ها و ادای لاکجری ها

بگذریم از برخ کشیدن ها  و کلاس گذاشتن ها

دنیای مجازی هویتیست ناشناخته که هست و همه با آن همراهیم، چه بخواهیم چه نخواهیم . بیایید این مجازی فقط برای قسمت شادیهایمان باشد و در جریان گذاشتن روزمرگی ها و دغدغه هایمان برای انانکه دوست دارند دنبال کنند ما را.

سالها پیش غممان غم خود بود وغم فامیل و غمِ دوست.گاهی غمِ همسایه یِ کوچه بالا و هرزگاهی روایتی از پرکشیدن جوان و کودکی در آبادی پایین.

اما اکنون غممان شده غمِ جهانی

اخبار مدام از جنگ میگوید

خبرها همه خونریزی

مستند ها از سلاخی ها

گوشی ها پر از اتنا و بنیتا

 از ستایش و حنانه ها

اسیدپاشی ها و تعرض ها

پر از روایت ها از خشونت ها

بیایید فکری کنیم به حالِ خود

بیایید نگاهی بیندازیم به نتیجه تحقیقات دانشمندان درباره ناشادترین کشورهای جهان.

ما در غم تمام این مادران و همه مظلومان شریک میشویم و دعا میکنیم برایشان ،اما بیایید ترویجشان ندهیم ،اشاعه غم غم می اورد خشونت عادی میشود.افسردگی بالا میرود.

بیایید شادی قسمت کنیم، زیبایی بفرستیم، لبخند اشاعه دهیم، روحیه بسازیم و امید به زندگی را بالا ببریم.

بیایید دست به دست هم دهیم و نگذاریم دنیای مجازی شود غمنامه ای جهانی.

راستی داشتم به چی فکر میکردم؟!؟!