افتاب بافق،بیست و سوم مهر ماه روز عصای سفید است .روز شما روشن ضمیران دل آگاه که با اراده ی آهنین شانه هایتان،خود را به شهر جست و جو رهنمون می سازید .وبا تپش قلب مهربانتان به آدمهای گم شده در بیراهه ی زمان می گویید که دنیا تما شا گه رازیست که آن را با چشم نمی توان دید .

این دنیایی که شما را مسحور خویش ساخته یک جهان تصنعی ست .دیدن جهانی که به منبع لم یزل نور پیوسته است توفیق می خواهد که در همه کس نیست . دل روشن می خواهد،دلی که تاریک باشد نمی تواند لطف و زیبایی هستی را ببیند .ودرست می گویی چون دل روشن توست که دستان نوازشگر خداوند گونه های آن را نوازش داده است. هرچند که چشمانت به روی رنگهای دنیا بسته است. هر چند که چشمانت بر لبخند صبح و آسمان تیره شب پلک نمی گشاید  اما خوش باش که سر انگشتان نکته بین و نکته سنجت ،در نقطه های سیاه و برجسته اوراق تجلی و حضور پیدا می کند.انگشتان تو روشنایی دیدگان دنیا ست وبهشت در هستی تو،چون تورا دیدم که در جاده های دانش و آگاهی ،در خیابان های هنر ،در میدان های با شکوه قهرمانی و پشتکار با افتخار درخشیدی ،چرا ؟ چون در کنار چشم بسته، پنجره ی علاقه ات باز بود و چراغ رابطه روشن و همین است راز عشق ،راز رسیدن به خدا پس نگاه کن ،با تمام وجودت نگاه کن .ببین هیچ دشتی به گستردگی سینای سینه ی تو نیست .حال که دلی روشن داری می توانی به روی دنیا لبخند بزنی .ومن به پاکی عصای سفید دستانت سوگند میخورم که دل روشنت بهترین هدیه خداوند است .عزیزش دار عزیزم…