آفتاب بافق، متاسفانه معلولیت از دیدگاه بسیاری از افراد یک نقص و عیب بزرگ است که با وجود آن زندگی کردن ممکن نیست.

این حسی است که خواسته یا ناخواسته از کودکی به ان ها القا می شود، و باعث می شود فرد گوشه گیر شود و از اجتماع دوری کند.

چرا که همه نگاه ها به او از روی ترحم و دلسوزی است و این سبب از بین رفتن اعتماد به نفس او می شود.

کاش این را درک کنیم که فرد نابینا به خاطر نابینا بودنش ناتوان نیست.

فرد نا بینا به عنوان یک معلول دچار محدودیت نیست، اگر امکانات رفاهی آنان در شهر فراهم شود و نادیده گرفته نشوند.

 متاسفانه این افراد روشن دل ما حتی از کمترین حقوق شهروندی که همان استفاده از پیاده روها و عبور از خیابان هاست، بی بهره اند. و به جرم غیر عمد به حبس خانگی محکوم می شوند.

در حالی که باید به این عزیزان توجه نمود،متاسفانه مورد بی مهری مسئولان قرار می گیرند و از کمبود امکانات همیشه رنج می برند.

ما این را به خوبی می دانیم که برای رفع هر مشکل ابتدا باید آن را به خوبی شناخت. علت ها را بررسی را کرد، آن موقع  است که راهکار نمایان می شود.

در مورد نابینایان و رفع مشکلات آنان نیز باید در ابتدا به فرهنگ سازی و اطلاع رسانی دست زد و باید به خانواده ها آموخت که در چه شرایطی ممکن است فرزند آنها دچار نابینایی شود؟ و در صورت بروز آن باید چگونه با فرزند خود برخورد کنند. بعد رسانه ها هستند که می توانند چراغ را در دست گرفته و جامعه را نسبت به این مسئله آگاه سازند.

کاش دولت و مجلس محترم در تدوین هر برنامه و قانونی به این نکته نیز توجه داشته باشند که آیا افراد دارای معلولیت می توانند از آن بهره ببرند و برای آنان مشکلی پیش نخواهد آمد؟ به طور مثال اگر قانون جامع حمایت از افراد دارای معلولیت وضع می کنیم با دیگر قوانین،دامنه اجرای آن را محدود نسازیم و برای اجرای دقیق آن همواره از ضمانت اجرایی دقیق استفاده کنیم.

با انجام برخی اقدامات با صرف هزینه های کمتر می توانیم بسیاری از مشکلات نابینایان را حل یا کمرنگ کنیم.