رفتن به بالا
  • یکشنبه - ۳ دی ۱۳۹۶ - ۱۲:۱۰
  • کد خبر : ۴۲۳۵۲
  • چاپ خبر : پدر و مادرها در چه شرایطی باید در “بگو مگوها و مشاجرات کودکانشان” دخالت کنند

پدر و مادرها در چه شرایطی باید در “بگو مگوها و مشاجرات کودکانشان” دخالت کنند

  دکتر سمانه حبیبیان بافقی،متخصص نوزادان،کودکان و نوجوانان آفتاب بافق، خیلی از والدین فرزندان کوچکی دارند که تقریبا هم سن و سال اند و به طور معمول در طولِ روز ممکن است چندین بار، شاهدِ اختلافات و بگو مگو های خواهر و برادرها باشند. واقعیت اینست که مشاجره ی خواهر و برادرها اجتناب ناپذیر است […]

 

دکتر سمانه حبیبیان بافقی،متخصص نوزادان،کودکان و نوجوانان

آفتاب بافق، خیلی از والدین فرزندان کوچکی دارند که تقریبا هم سن و سال اند و به طور معمول در طولِ روز ممکن است چندین بار، شاهدِ اختلافات و بگو مگو های خواهر و برادرها باشند. واقعیت اینست که مشاجره ی خواهر و برادرها اجتناب ناپذیر است و لزومی ندارد که پدر و مادرها در هر مشاجره ای دخالت کنند، چرا که بسیاری از این مشاجراتِ خواهر و برادرها، معمولا آسیبی در پی ندارند و خیلی زود خاتمه پیدا می کنند، لذا نیازی به مداخله ی والدین نیست.

 

برخی دیگر از این مشاجرات لفظی اند و شاملِ مخالفتهای منطقی هستند و ممکن است سازنده باشند، از اینرو تا زمانی که به پرخاشگری کشیده نشوند قابلِ اغماض اند.

 

باید مرز “شلوغ بازی” و “بگو مگو” را تشخیص دهید؛ در بازی هایی که به شلوغ بازی معروفند بچه ها رفتارهایی از قبیلِ دعوا، دنبالِ هم کردن، کُشتی گرفتن، کش رفتنِ پول یا اسباب بازی همدیگر، گرفتن و هُل دادن را دارند، که این بازی ها بخصوص در دوران کودکی و در سنین دبستان، و در بین پسرها بیش از دخترها رایج هستند. به یاد داشته باشید که شلوغ بازی با پرخاشگری تفاوت دارد. در شلوغ بازی اثری از بگو مگو و مشاجره نیست و بچه ها پرخاشگری ندارند و در عین حال در حین شلوغ بازی نقش های خود را عوض می کنند و در پایان از هم عصبانی نیستند، اما در پرخاشگری و مشاجره شرایط کاملا برعکس است. شلوغ بازی را باید تحمل کرد چرا که بچه ها در کنار شلوغ بازی مهارتها و قابلیت های اجتماعی را فرا می گیرند.

 

فقط در مواردی که بگو مگوهای کودکان مخرب باشد، طوری که احتمالِ آسیبِ فیزیکی یا عاطفی برای یکی از کودکان که معمولا کودکِ کوچکتر است، وجود داشته باشد، و در شرایطی که مشاجره ی بچه ها خیلی هیجانی می شود و کار به توهین، ناسزاگویی، فحاشی و پرخاشگری فیزیکی شدید می کشد، و احتمالِ از دست رفتنِ کنترل کودکان وجود دارد، والدین باید دخالت کنند.

 

توجه داشته باشید که اگر در شرایطی که احتمال آسیب و پرخاشگریِ شدید در مشاجرات بچه ها وجود دارد، نسبت به رفتارِ آنها بی تفاوت باشید، این سکوتِ بیجا از آنجا که به کودک این پیام را می دهد که، کارِ تو اشتباه نیست و موردِ تائید است میتواند باعثِ تکرار و تشدید رفتارهای غلطِ او شود.

 

از طرفی فراموش نکنید که مداخله ی مداومِ والدین مانع از این میشود که کودکان خودشان روشِ حلِ اختلاف را بیاموزند.

 

حال سوال اینجاست که مداخله ی والدین بهتر است به چه صورت باشد؟

 

والدین باید از تعجیل و جانبداری کردن و حمایت از یکی از دو کودک،(که احتمالا کودکِ کوچکتر و با جنسیتِ دختر است)، صرفاً با این استدلال که مبادا او قربانی شود، بپرهیزند.

 

مداخلاتِ پدر و مادرها در دعواهای بچه هایشان باید بر حلِ مسئله، تشویق طرفین به در نظر گرفتنِ نقطه نظرِ دیگری و بهبودِ ارتباطِ بین دو کودک متمرکز باشد. در چنین شرایطی است که مداخله ی والدین جنبه ی آموزشی پیدا می کند.

 

از کودکانِ خود در موردِ دعواهایشان توضیح بخواهید و سعی کنید آنها را متوجهِ نقطه نظراتشان کنید، در واقع از طریقِ این تعاملات سازنده میتوانید راه های پیچیده ی رفع مشاجرات را به بچه ها بیاموزید و این رویه میتواند کودکان را با راهبردهای مثبت آشنا کند.

 

از اینکه بخواهید نقشِ قاضی داشته باشید بپرهیزید، و دنبالِ مقصر نگردید، بلکه تلاش کنید موقعیت پر تنشِ موجود را به فرصتی برای یادگیری و آموزش تبدیل کنید.

 

اگر دعواهای خواهر و برادرها بیش از حد است، بهتر است برای آنها مقررات روشنی در بازی ها مقرر کنید و با رعایتِ مقررات به آنها پاداش دهید، اما با عدم رعایتِ قوانینِ مشخص برایشان  تنبیه مناسب اعمال کنید.

 

تنبیه کردنِ هر دو کودک به خاطر دعوا کار منطقی ای بنظر نمی رسد، چون در این بین بچه ای که واقعا مقصر نبوده ممکن است دچار احساسات منفی شود، و از طرفی بچه ی دیگر که عاملِ راه انداختن دعوا بوده با آگاهی از این شیوه ی واکنش والدین ممکن است سوءاستفاده کند.

 

 

ارسال دیدگاه


error: متن حفاظت شده