به گزارش آفتاب بافق،

م نصور رحیمی، کارگردان گروه آرین در گفتگویی علت انتخاب ” نگار فخار ” برای نقش اصلی نمایش خود به عنوان (سیاه) رو دختر را بیان کرد.

منصوررحیمی: ما تئاترمان را به شیوه دورانی کار کردیم که هنوز حضور تهیه‌ کننده به‌ معنای اشتباهی که این روزها باب شده است، مرسوم نبود. تا همین چندسال پیش در تئاتر پول حرف اول را نمی‌زد، بلکه خود تئاتر بود که اهمیت داشت. من اصلا مخالف درآمدزایی تئاتر نیستم و بسیار هم موافقم؛ ولی مخالف «یه‌ کاری ببندیم» تا «یه‌ پولی» دربیاریم،هستم.از نظر من از این نگاه تئاتر بیرون نمی‌آید.

 افراد گروه ما، ریشه در تئاتری دارند که من می‌شناسم. خود من هم در نمایش‌هایی که به‌عنوان بازیگر با رضا سروی و… کار کرده‌ام، نه از دستمزدم پرسیده‌ام و نه وقتی دریافت کردم،ابراز نارضایتی کردم. منظورم تهیه‌ کنندگان درستِ این حرفه نیست، اما افرادی که به‌ غلط نام خود را تهیه‌ کننده گذاشته‌اند، نوعی بی‌اعتمادی وارد کرده‌اند. کمی پیش‌تر گروه‌ها با همدلی و اعتماد به یکدیگر تئاتر کار می‌کردند. اعضای گروه «آرین» با همان اعتماد گذشته با من کار کردند. هیچ‌کدام قراردادی امضا نکرده‌ایم،ولی همگی به آنچه گفتیم، پایبندیم. اگر تماشاگران این نمایش را جاندار یافته‌اند، بخشی‌ نیز از همین سلامت روانی نشأت می‌گیرد.

شما نقش اصلی نمایش خود را یک (سیاه) رو دختر انتخاب کردید. شما معکوس عمل کردید و زن پوشی را به‌ واسطه شخصیت سیاه، روی صحنه آوردید.التزام این معکوس عمل کردن چه بود؟

منصوررحیمی: این یک تصمیم تئوریک نبود،درست برعکس شیرپوشی و زن‌ پوشی که حتی در زمان نوشتن نمایشنامه، مشخص بود؛ اما جایگزینیِ سیاه زن به‌جای مرد، تصمیمی اجباری اما خوش بود. انتخاب بازیگر نقش سیاه، برای من از 2 وجه بسیار اهمیت داشت؛ یکی این‌ که باید به‌ لحاظ فیزیکی و توانایی برای نقش مناسب می‌بود و دیگر این‌ که اعتباری می‌داشت که بشود با فرماندهی او، نمایشی با این تعداد بازیگر را بی‌ حمایت مالی، به صحنه بُرد. در نخستین انتخاب سراغ یکی از بازیگران  سیاهِ سنتی رفتم و عنوان کردن بدلیل مشغله زیاد نمی تواند  این نقش را بازی کند. درنتیجه ‌سراغ بازیگران مرد دیگری رفتم اما به نتیجه مطلوب نرسیدم. پس تصمیم گرفتم جنسیت را کنار بگذارم و تنها به‌دنبال بازیگری باشم ـ چه زن و چه مردـ که بتواند نقش را عالی اجرا کند.  لحظه‌ای تردید نکردم. 10 دقیقه بعد اتفاقی در سالن نگار فخار را دیدم و متن را به او دادم. 2 شب بعد، تمرین‌ «نبات و ربات» آغاز شد.

نگار فخار: وقتی آقای رحیمی بازی در این نمایش را به من پیشنهاد کردند، با خوشحالی پذیرفتم،چون هم متن را دوست داشتم و هم ذهنیت بسیار خوبی از اجراهای قبلی ایشان داشتم.

رحیمی : یکی دیگر از تفاوت‌های این نمایش این است که شاید سیاه نمایش به ‌معنای سیاهی که در نمایش‌های ایرانی به‌ صورت کلیشه درآمده است، نیست. سیاهی نو و جدید است. بارهای کمدی را در خود دارد اما فرادا به این کمدی نمی‌رسد. ما با تلخی سیاه مواجه هستیم. تمهید نویسنده این بود که بار کمدی نمایش در شخصیت‌های دیگری باشد. شخصیت‌هایی که با بلاهت خودشان فضای فاجعه‌ باری را در دنیای نمایش به‌ وجود می‌آورند. آن‌ها با ندانم‌ کاری و طمع باعث می‌شوند اتفاق های بدی رخ بدهد. این شخصیت‌ها فضای نمایش را کمی تلطیف می‌کنند.