سردار اکبر توکلی با بیان اینکه رزمندگان بافقی کم توقع ترین و در عین حال فعال ترین نیروها در جنگ بودند،تاکید کرد: اکنون وظیفه ما در قبال شهدا لبیک به ولایت و ایستادن تا پای خون است.عقب نشینی و زاویه در راه ولایت مساوی با سقوط در جهنم است.

به گزارش آفتاب بافق،سردار اکبر توکلی شب گذشته در حاشیه سیزدهمین یادمان شهدای گمنام دانشگاه آزاد اسلامی و شهدای دانشجو شهرستان بافق،در گفتگو با خبرنگار آفتاب بهترین لحظات حضور در جبهه خود را بودن با جوانان رزمنده بافق دانست و گفت: از 17 شهریور 61 تا امروز همه خاطراتی است که از رزمندگان بافقی در ذهن دارم،اگر بخواهم مفهموم را به درستی ادا کنم،اینگونه می گویم  که وقتی در یزد دوستان مرا می بینند،می گویند کجایی؟ چکار می کنی؟ دوباره آمدی و رفتی بافق و به ما سر نزدی؟ یعنی آن ها می دانند منطقه مورد علاقه من این شهر است، آن هم بخاطر وفا،صداقت و صفای مردم بافق است، شاید باور کسی نشود حتی جنس پشتیبانی مردم این شهر در زمان جنگ با دیگر نقاط فرق داشت.

وی پیرامون اخلاص رزمندگان بافقی به بیان خاطره ای پرداخت و ادامه داد: از قایق پیاده شده بودم برای حفظ روحیه سایر رزمنده ها حال نامساعد خود را نشان نمی دادم،یکی از نیروهای بافقی زخمی شده بود و دستش قطع شده بود. به او گفتم چرا اینجا نشسته ای برگرد عقب،گفت دستم را بیاوردید تا بروم.

با تصور آنکه می خواهد دستش را ببرد تا به بدنش وصل کنند،رفتم. وقتی دوباره برگشتم دیدم هنوز همانجا نشسته است،هر چه گفتیم که باید سریع به عقب برگردی، قبول نکرد.خلاصه دستش را آوردیم و به یکباره تمام معادلات ذهنی من با سخنانش به هم ریخت.گفت ” خدایا تو شاهد باش این دست را در راه تو از دست دادم.” بعد دست قطع شده اش را در آب انداخت و گفت حالا من را به عقب ببرید.

 توکلی رزمندگان بافقی را کم توقع ترین و در عین حال فعال ترین نیروها در جنگ دانشت و تاکید کرد: اکنون وظیفه ما در قبال شهدا لبیک به ولایت و ایستادن تا پای خون است.عقب نشینی و زاویه در راه ولایت مساوی با سقوط در جهنم است.

وی در پاسخ به سوال خبرنگار که چرا دیدن شهدا،رزمندگان را مقاوم تر می کرد،گفت: شما اگر در مسیری باشید و به یکباره چراغی روشن شود، باعث می شود تا راه را پیدا کنید. چراغ راه تاریک ما شهدا هستند،برای همین هر چه بیشتر شهید می دادیم، محکم تر می شدیم.