به قلم: حسین عسکریان

آفتاب بافق؛ وقتی رفتند حتی همکلاسی هایشان هم متوجه نشدند.عدد تاریخ تولدشان را دستکاری کردند تا  موانع ثبت نام و حضور در جبهه را پشت سر بگذارند . باور کرده بودند که دشمن درحال پیشروی است، باور کرده بودند که اکنون امام میهن به وجود آنان نیازمند است .

 صاف و صادق بودند. روزی  که می رفتند انتظار بدرقه باشکوه نداشتند. در گمنامی تمام عازم شدند و برای باورهایشان جنگیدند، مردانه هم نبرد کردند . بعضی به فیض شهادت رسیدند و بعضی زخمی عمیق از جنگ و نامهربانی های بعد از جنگ  برداشتند  و آنان که اکنون خاطرات آن سالهای خون و خطر را مرور می کنند، زخم هایی عمیق تر در عمق جان دارند و جای دوستان و همرزمان و هم کلاسی هایشان را همیشه خالی می بینند و روزی صدبار آرزو میکنند کاش با دوستانشان همسفر شده بودند و در این بازار مکاره شاهد سوء استفاده از نام شهید و جانباز  نبودند.

اکنون اما سالها از آن دوران گذشته است … نسل جدید این خاطرات اشک آلود نسل گذشته را در تاریخ و داستانها می خواند .

همه ما قدردان تلاش سربازان و بسیجیان بانام  و بی نام دفاع مقدسیم، همه ما می دانیم که آنان در روزگار سخت و پرمخاطره چه کارستانی کرده اند. همه ما سر تعظیم در برابر همه آن مجاهدت ها فرود می آوریم  و سجده شکر به درگاه خداوند میکنیم که چنین شیرانی را مادران ما پروریدند.

بسیار صبر بباید پدر پیر فلک را

تا دگر  مادر گیتی چو تو فرزند بزاید

به نظر شما راه پاسداشت شهدا در دوره معاصر و برای نسل تازه به  بلوغ رسیده جامعه چیست ؟آیا می توان با روش های دهه شصت، نوجوان امروزی را با ارزش های دفاع مقدس و شهدا آشنا کرد ؟آیا فرزندان من وشما با همان روحیات هم نسلان ما در حال بزرگ شدن هستند ؟ نکند خدای ناکرده راهی برگزینیم و تلاشی کنیم که نتیجه بخش نباشدو فقط بیت المال را هدر دهیم.

شهادت شعار نیست،شعور است. اگر این همه وقتی را که صرف ساختن شعار میکردیم صرف ساختن خود و شعور میکردیم وضعیت کنونی نوجوانان ما این نبود.

چه ظلم بزرگی کردند در حق شهید آنان که اسم شهید و عکس شهید را در اتاق  خود زدند و در پرتو نام و عکس، برعکس راه و مرام شهید حرکت کردند.

چه واژه مظلومی است نام تو، راستی اگر امروز بودید تحمل این همه دردو رنج و سوء استفاده چقدر برایتان سخت بود ؟

آرام بخوابید که زمان خوبی را برای رفتن انتخاب کردید.