آفتاب بافق؛ 10 ساله بودم که برای اولین بار اسم قاسم سلیمانی را شنیدم؛ بزرگترها از رشادت ها و تکنیک های او در جنگ می گفتند و از اینکه زبان عربی می داند و چندین بار نیروهای بعثی را شکست داده و از آنها غنیمت گرفته است. آنها از این فرمانده زبده و دلیر می گفتند و ما به این فرزند کرمان زمین افتخار می کردیم. بزرگتر که شدم و وارد مدرسه راهنمایی گشتم، قاسم سلیمانی به الگو و یک قهرمان در فکر و ذهن ما تبدیل شده بود و هر گاه جنازه شهیدی از همرزمان او در گردان ۴۱۷ و لشکر ثارالله می آوردند، در مراسم تشییع جنازه، در به در دنبال او می گشتیم. جنگ تمام شد و او همچنان فرمانده لشکر ثارالله بود و هر گاه خبردار می شدیم در یکی از مساجد، تکایا و حسینیه های کرمان یا جیرفت سخنرانی دارد، با همکلاسی ها خود را به او می رساندیم. عزیز بود و تو دل برو؛ با سواد بود و نفوذ کلام عجیبی داشت. حالا دیگر شهره شهر شده بود و همه او را از کرمان گرفته تا هرمزگان و سیستان و بلوچستان، حاج قاسم می نامیدند و بچه های جبهه و جنگ هم خود را فرزندان حاج قاسم می دانستند.

سال ۱۳۷۶ حاج قاسم را رهبری به تهران فرا خوانده و مسئولیت فرماندهی سپاه قدس را به وی سپرد. دوران دانشجویی من هم در کرمان تمام شده بود و این شهر را به مقصد اهواز ترک کرده بودم. از سردار در رسانه ها زیاد می خواندم و از آن تاریخ به بعد فقط دو بار موفق شدم در یادواره شهدا پای صحبت های زیبا و دلنشینش بنشینم و خاطرات خود را تکرار کنم.

با وجود سردار سلیمانی، سپاه قدس زنده شد و جایگاه خود را در منطقه باز کرد.از سال ۱۳۸۰ به بعد، حاج قاسم فقط در ایران شناخته نمی شد و بلکه آوازه او از مرزها فراتر رفته بود. مجلات خارجی تصویر او را روی جلد خود کار می کردند و جوانان حزب الله لبنان به وی عشق می ورزیدند. از سال ۱۳۹۰ به بعد و در دهه گذشته، این نام حاج قاسم بود که لرزه بر اندام تروریست ها و افسران و مستشاران آمریکایی، اروپایی، صهیونیستی و مرتجعین عرب می انداخت. او را فرمانده سایه می نامیدند و گر چه در صف مقابلش بودند ولی بارها مجبور شدند در برابر رشادت های این ابرمرد حماسی کلاه از سر برداشته و تعظیم کنند.

خبر بامداد سیزدهم دیماه تلخ بود؛ هنگامی که مردم کشورمان در کمال آرامش و امنیت در بستر خود خوابیده بودند، یک توطئه شوم در انتظار سردار دلیر ایرانی و مدافع وطن در دیار غربت بود و بدخواهان این مرز و بوم عزم خود را جزم کرده بودند که این شیر بی همتا را از پای درآورند … .

با رفتن و شهادت حاج قاسم فقط دل ایرانی ها نگرفت بلکه نفس در سینه همرزمانش در عراق، سوریه، لبنان، یمن، افغانستان، پاکستان، بحرین و … حبس شد و همگی در فراق این سردار و افسانه نا تمام او اشک ریختند.